تاریخچه هیدروپونیک

اصطلاح هیدروپونیک در سال 1930 بوسیله Gericke استاد دانشگاه کالیفرنیا در آمریکا به کار برده شد. که این اصطلاح مجموعه‌ای از یک لغت یونانی Hydro به معنی آب و کلمه لاتین Ponero یعنی جای دادن است. به طور خلاصه مفهوم آن قرار گرفتن چیزی در آب استنباط می‌شود. 
بر طبق گزارش Raby قوم آزتک در باتلاق‌های نزدیک شهر مکزیکو سیتی روی نوعی تیرهای به هم بسته شده و شناور که با نوعی نی و جگن و گیاهان مردابی پوشیده بود و یک لایه کود پوسیده روی آن قرار داشت، اقدام به کشت می‌کردند بطوریکه ریشه گیاه داخل آب شناور شده و گیاه را تغذیه می‌کرد. 
در 1600 میلادی جان وان هلمونت بلژیکی طی آزمایشی ادعا کرد که گیاهان تمام مواد مورد نیاز خود را از آب به دست می‌اورند. در سال 1929 پرفسور گریک از کالیفرنیا اولین سیستم هیدروپونیک تجاری را عرضه کرد و گوجه فرنگی را در آب پرورش داد. در سال 1938 هوگلند و آرنون از دانشگاه کالیفرنیا محلول غذایی به نام هوگلند ساختند که امروزه بطور وسیعی استفاده می‌شود.
کشت گیاهان در محیطهای بدون خاک از اواسط قرن نوزدهم در سطح گسترده‌ای برای مطالعه فرآیندهای فیزیولوژیکی بویژه فرآیدهای مربوط به ریشه (فعالیت و نقش ریشه) به کار گرفته شد. محیطهای کشت مورد استفاده توسط فیزیولوژیستهای گیاهی کشت مغذی (Nutriculture) نامیده شد. از سال 1925، بعد از توسعه و گسترش گلخانه‌های تجاری، مطالعات در محیطهای کشت مغذی اهمیت بیشتری یافته و کاربرد عملی نتایج این مطالعات نیز مورد توجه قرار گرفت. 
در سال 1929 دکتر ویلیام از دانشگاه کالیفرنیا موفق به کشت و تولید بوته‌های گوجه فرنگی با ارتفاع 7.5 متر در محلولهای غذایی شد. او سیستم تولید جدید را هیدروپونیک نامید. در سال 1936 کشت در سنگریزه برای تولید تجاری توسعه یافت. 
در دهه‌های 1960 و 1970 مزارع تجاری هیدروپونیک در ابوظبی، بلژیک، کالیفرنیا، دانمارک، آلمان، هلند، ایران،‌ ایتالیا، ژاپن، روسیه و دیگر کشورها توسعه یافت. در سال 1990 تولید تجاری محولاتی مانند سبزی و صیفی، میوه‌های سته دار و گلهای بریده در کشورهای مختلف با استفاده از روش کشت هیدروپونیک گسترش بیشتری پیدا کرد. 
در سطح جهانی روش مشهور کشت در پشم سنگ، بیسترین مورد استفده را به خود اختصاص داده است اگر چه کشت در سیستم NFT و کشت در موادی مانند پرلیت و دیگر مواد دانه بندی شده، همگی از مهمترین فنونی هستند، که در حال حاضر با گسترش تولیدات هیدروپونیک در سطح تجاری توسعه یافته و مورد استقبال بیشتری قرار گرفته است. در سال 1950 در آمریکا، انگلیس، اروپا، آفریقا و آسیا تعدادی مزارع تجاری هیدروپونیک راه‌اندازی شد. 
تمایل به توسعه هیدروپونیک در استرالیا، در دهه 1960 ظاهر گردید و در دهه 1970 تعدادی از پرورش دهندگان سبزی و صیفی با مطالعه گزارشهای مربوط به افزایش کاربرد روش هیدروپونیک، به استفاده از این روش به جای روش‌های سنتی، رغبت پیدا کردند اما متاسفانه برخی بدون اطلاع دقیق از تفاوتهای بین کشت خاکی و هیدروپونیک، شروع به فعالیت کردند و شکست خوردند. این عدم موفقیت منتج به گسترش این طرز فکر در استرالیا شد که استفاده از روش هیدروپونیک کاری نادرست است. 
در اواخر دهه 1960 محققین مرکز تحقیقات گلخانه‌ای انگلستان روش NFT یا لایه نازک محلول غذایی را ابداع کردند که آن نیز پالودگی و بهبود کیفیتهایی را به دنبال داشت. 
بعد از گذشت سالها از توجه اساسی به سیستم تجاری واقعی هیدروپونیک، امروزه علاقه مندی زیادی به سیتم‌های هیدروپونیک معطوف شده است.